Namazın səcdəsində gərək səcdə edilən yerlə insanın alnının arasında maneə olmasın. Yəni insanın alnı səcdə edilən yerin səthinə tam toxunsun. Arada maneə varsa, onu tamamilə ortadan götürmək lazımdır. Məsələn, insanın alnına nəsə yapışsa, saçı qalın şəkildə alınla möhürün arasında qalsa, möhürün üzərinə nə isə düşsə, bu, səcdənin düzgün sayılmasına maneə olar. Möhürün üzəri ciddi şəkildə ləkələnsə, belə ki, səcdə zamanı alın möhürə deyil, aradakı həmin ləkə qatına dəysə, bu cür möhürün üzərinə səcdə etmək də düzgün deyil. Bəzən möhürdən həddən artıq uzun müddət ərzində və səliqəsiz şəkildə istifadə ediləndə, alındakı kirlər də möhürün üzərinə yapışır. Bu halda möhürün üzərini qaşıyıb təmizləmək lazımdır.
Amma çox vaxt sadəcə olaraq rütubətin təsirindən möhürün rəngi qaralır. Belə ki, dəstəmaz suyundan alına süzülən damcılar və alındakı tər damlaları möhürün üzərinə hopur və rəngini dəyişdirir. Bu cür möhürün üzərinə səcdə etmək düzgündür. Səliqə naminə aradabir möhürün üzərini ehtiyatla qaşımaq məsləhətdir. Möhürün tərkibində Kərbəla (və ya Məşhəd) türbəti olduğu üçün, qaşınmış tozun murdar yerə tökülməsinin qarşısını almaq lazımdır.
